Niewydolność serca

Sarkopenia, kacheksja i zespół kruchości znacząco utrudniają leczenie pacjentów z niewydolnością serca i pogarszają rokowania. Te trzy zespoły są ze sobą powiązane i tworzą samonapędzający się mechanizm, który trudno zatrzymać.

Wprowadzenie opieki koordynowanej dla pacjentów z niewydolnością serca, stosowanie nowoczesnych terapii, a także uruchomienie programów edukacyjnych — to kluczowe elementy, bez których nie będzie możliwe zahamowanie wzrostu śmiertelności z powodu chorób układu krążenia.

Czy skuteczna kontrola częstotliwości rytmu serca i wartości glikemii u chorych z niewydolnością serca i cukrzycą typu 2 jest możliwa? I czy jest konieczna? Jak to wygląda w świetle najnowszych wytycznych leczenia zarówno niewydolności serca, jak i cukrzycy?

W szpitalu w Żywcu niedawno otwarto oddział kardiologii. Placówka właśnie poinformowała o pierwszym zabiegu na zastawkach przeprowadzonych na 91-letniej pacjentce ze skrajną niewydolnością serca.

Podczas kongresu Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (ESC) 2021 ogłoszono wyniki badań, które – zdaniem komentatorów - istotnie wpłyną na codzienną praktykę kliniczną. To m.in. badania dotyczące pacjentów z niewydolnością serca i migotaniem przedsionków.

Niewydolność serca jest określana w kardiologii mianem pandemii XXI wieku. Szacuje się, że w Polsce z tym schorzeniem boryka się blisko milion osób, a rokowanie jest nierzadko tak złe, jak u pacjentów ze schorzeniami onkologicznymi. Ratunkiem dla części chorych jest terapia resynchronizująca serce.

Komisja Europejska dopuściła rejestrację nowego wskazania dla empagliflozyny - lek ten będzie mógł być stosowany w leczeniu osób dorosłych z objawową przewlekłą niewydolnością serca z obniżoną frakcją wyrzutową.

Komitet ds. Produktów Leczniczych Stosowanych u Ludzi (CHMP) Europejskiej Agencji Leków (EMA) wydał pozytywną opinię dotyczącą stosowania empagliflozyny w leczeniu osób dorosłych z niewydolnością serca z obniżoną frakcją wyrzutową.

Nadciśnienie tętnicze jest czynnikiem ryzyka rozwoju chorób sercowo-naczyniowych. Udowodniono związek pomiędzy podwyższonymi wartościami ciśnienia tętniczego a rozwojem choroby wieńcowej, niewydolności serca, wystąpieniem udaru mózgu. Obecnie podkreśla się też istotność długości czasu z podwyższonymi wartościami ciśnienia tętniczego dla rozwoju chorób sercowo-naczyniowych.

Kolejne miesiące przynoszą nową wiedzę na temat wpływu koronawirusa SARS-CoV-2 na różne narządy, w tym serce. „Koronawirusy, w tym SARS-CoV-2, mają pewne powinowactwo do komórek mięśnia sercowego i mogą działać na niego uszkadzająco. Wiemy dziś już także, że w przebiegu COVID-19 może dojść do powikłań zakrzepowo-zatorowych” – mówi prof. dr hab. n. med. Marcin Grabowski z I Katedry i Kliniki Kardiologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego.

"Epidemia w dobie pandemii to scenariusz więcej niż prawdopodobny. Skala niewydolności serca przyrasta dramatycznie, a w jej terapii nic nie będzie takie samo, jak przed pandemią COVID-19. Koronawirus wymusił wdrożenie pewnych rozwiązań programu KONS. Najwyższy czas na implementację całej strategii" – powiedziała prof. dr hab. n. med. Jadwiga Nessler, Kierownik Kliniki Choroby Wieńcowej i Niewydolności Serca Collegium Medicum UJ.