Zobacz więcej

Propaganda sukcesu i zwycięstwa nad pandemią święcą dziś triumfy. Luminarze medycyny, niczym mysz pod miotłą, siedzą cicho i załatwiają swoje interesy, zamiast publicznie oświecać masy  o możliwych zagrożeniach. Najodważniejsi z nich przed kamerami i mikrofonami ryzykują swoją dalszą karierą i narażają się na połajanki konkurentów. Chlebem powszednim stają się nominacje na stanowiska dyrektorów szpitali, nagradzanych przez lata w rankingach, ludzi, którzy jeszcze przed chwilą zarządzali zaledwie zasobami lokalowymi miasta. Słowem, prawdziwa kompetencja w polskiej medycynie spoczęła już tylko na ofiarnym białym personelu. Czy taka perspektywa naprawdę nas pokrzepi?

Solennie sobie przyrzekłem, że dalsze zarządzanie pandemią pozostawiam reżyserom z ulic Miodowej i Nowogrodzkiej. Nie będę więcej katował naszych czytelników jakimiś podejrzeniami o niegospodarność i złodziejstwo w biały dzień. Ani kwestionowaniem skierowań lekarzy rodzinnych na test wykrywający koronawirusa po teleporadzie. Ważniejsze od wzajemnych połajanek i ustawicznego politycznego mordobicia jest zagrożone zdrowie ubezpieczonych obywateli RP i Unii Europejskiej.

COVID-19 wdarł się bezczelnie we wszystkie zakamarki chorego systemu ochrony zdrowia. Spychania na margines milionowej rzeszy pacjentów niezakażonych, ale z przewlekłymi schorzeniami i dolegliwościami nie wolno bagatelizować. W zderzeniu z niewydolnym systemem często i pacjenci, i personel medyczny są bezradni. O czym wręcz głośno krzyczą. Ale, niestety, walą jak grochem o ścianę.

Ten wirus wziął w swoje ręce również naszą reedukację. Natura z definicji jest upoważniona do postępowania w każdy możliwy sposób, aby doprowadzić człowieka do zgodności z jej systemem i poznania jego „złych skłonności”. Dopóki człowiek nie osiągnie wyższej świadomości, natura musi mu pokazać, że zniszczenie w jego życiu wynika z destrukcji w jego relacjach z innymi.

Natura jest niczym kochający rodzic, który serwuje swojemu kapryśnemu dziecku gorzkie lekarstwo. A my: piękni, zdrowi i bogaci zachowujemy się właśnie jak dziecko, które kopie, płacze i nie chce przełknąć. Natura ma jasny cel: zjednoczyć całą ludzkość. W ten sposób nie będziemy w stanie uciec przed plagą, dopóki nie zdamy sobie sprawy, że jako cała ludzkość płyniemy w tej samej łodzi.

Tak więc każdy bez wyjątku musi zdać sobie sprawę, że nawet niefrasobliwe ułatwianie przenoszenia wirusa krzywdzi innych. Gdy spojrzymy na to z tej perspektywy, nie będziemy użalać się na przymus noszenia maseczki, ale uznamy go za gest miłości i troski o innych.

Świat jest okrągły i funkcjonuje tak jak jednostka. Obecnie ludzkość jest nawiedzana przez kryzysy ze wszystkich stron. Więc co robić? Przede wszystkim trzeba sobie uświadomić, że jesteśmy zanurzeni w system sprzężenia zwrotnego. A to dowodzi, że każde zbiorowe szaleństwo wpływa na całość. A więc jedynym sposobem przezwyciężenia kryzysu jest myślenie i zdolność do obudzenia w sobie wzajemnej odpowiedzialności. To jest właśnie nasza prawdziwa wolność wyboru.

Od wczesnej wiosny cały personel medyczny, a także pacjenci są poddawani wyjątkowej próbie stresowej. Do problemów, które od lat nękają ochronę zdrowia (brak funduszy, personelu czy aparatury, biurokracja, złe rozwiązania organizacyjne i prawne), doszła pandemia COVID-19.

Tymczasem wieść gminna niesie, że szpitale powiatowe i wojewódzkie miałyby zostać rychło odebrane krnąbrnym samorządom i trafić pod nadzór właścicielski ministra zdrowia lub wojewodów. Już sobie wyobrażam, jak wypłukany z kasy rząd łyknie całe to dobrodziejstwo inwentarza, czyli ze wszystkimi niebotycznymi zobowiązaniami finansowymi szpitali, zwłaszcza po wschodniej stronie Wisły.

Złota polska jesień co roku zwiastuje wzrost zachorowań na grypę i zakażenia grypopodobne. Splot tych zakażeń może spowodować załamanie systemu ochrony zdrowia. Kto wygra: grypa czy… niebawem się przekonamy.