Onkologia

„Kolonoskopia jest najczulszym badaniem w kierunku raka jelita grubego. Często wystarczy wykonać ją tylko raz w życiu, by uchronić się przed nowotworem. Może być bezbolesna, nawet jeśli zostanie wykonana bez znieczulenia” — przekonuje dr n. med. Marek Bugajski, z którym rozmawiamy o znaczeniu tego badania w profilaktyce i wykrywaniu raka jelita grubego oraz zachowaniu wysokich standardów jakościowych kolonoskopii.

Badania KEYNOTE-189 oraz KEYNOTE-407 potwierdziły skuteczność pembrolizumabu u chorych w IV stopniu zaawansowania niedrobnokomórkowego raka płuca. Ich wyniki dowiodły także, że terapia z wykorzystaniem pembrolizumabu, zarówno w monoterapii, jak i w skojarzeniu z chemioterapią, charakteryzuje się wysokim stopniem bezpieczeństwa, a chorzy podczas leczenia mogą utrzymać wysoką jakość życia – przekonuje w rozmowie z „Pulsem Medycyny” dr hab. n. med. Ewa Kalinka, internista i specjalista z dziedziny onkologii.

Wydłużona ścieżka diagnostyczna i brak wykonania odpowiednich badań predykcyjnych powodują, że wciąż wielu pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca nie otrzymuje optymalnej metody leczenia. O najważniejszych problemach związanych z pracą patomorfologa i torakochirurga rozmawiamy z prof. dr hab. n. med. Renatą Langfort oraz dr. hab. n. med. Sławomirem Gąsiorowskim.

Uniwersyteckie Centrum Kliniczne Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego – Centralny Szpital Kliniczny przy ul. Banacha to kolejny ośrodek w Polsce gotowy do leczenia terapią CAR-T u dorosłych pacjentów z ostrą białaczką limfoblastyczną z komórek B (B-ALL) i chłoniakiem rozlanym z dużych komórek B (DLBCL).

W wyborze optymalnej ścieżki leczenia zasadniczą rolę odgrywa prawidłowo postawione rozpoznanie niedrobnokomórkowego raka płuca. Dziś jego uzyskanie jest oparte już nie tylko na wykonaniu badań obrazowych i biopsji, ale także na przeprowadzeniu pogłębionej diagnostyki patomorfologicznej i genetycznej. O wyzwaniach związanych z rozpoznawaniem niedrobnokomórkowego raka płuca rozmawiamy z prof. dr hab. n. med. Joanną Chorostowską-Wynimko, specjalistą z dziedziny patomorfologii.

Pandemia COVID-19 przeorganizowała pracę wszystkich placówek medycznych. Ciągle zmieniająca się sytuacja w szpitalach utrudniła leczenie wielu chorym przewlekle, zwłaszcza zakażonych koronawirusem. W szczególnie trudnym położeniu znaleźli się pacjenci onkologiczni. „U chorujących na niedrobnokomórkowego raka płuca przebieg COVID-19 jest zazwyczaj skąpoobjawowy lub bezobjawowy. Terapia przeciwnowotworowa nie wpływa negatywnie na rokowania pacjenta i powinna być kontynuowana po ustąpieniu zakażenia SARS-CoV-2” — mówi onkolog kliniczny dr n. med. Tomasz Jankowski. W rozmowie przytacza przypadek pacjenta, który zachorował na COVID-19 w trakcie terapii pemrolizumabem.

Specjaliści Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego przeprowadzili laparoskopową operację usunięcia prawych segmentów marskiej wątroby u pacjenta z rzadkim agresywnym nowotworem tego narządu. Tej metody w tym przypadku nigdy wcześniej w Polsce nie stosowano.

Terapia adjuwantowa i neoadjuwantowa poprawiają rokowania pacjentów chorych na czerniaka w III stopniu zaawansowania. Ich stosowanie zwiększa w sposób znaczący odsetek trwałych wyleczeń, wydłuża także czas do progresji choroby. Wprowadzone w styczniu zmiany w programie lekowym udostępniły wreszcie te terapie chorym, a leczenie uzupełniające stało się standardem postępowania w czerniaku także w Polsce.

Immunoterapia i leczenie celowane, stosowane u chorych na zaawansowanego, nieoperacyjnego i przerzutowego czerniaka, mogą wiązać się z różnymi działaniami niepożądanymi. Zarządzanie terapią oparte na doświadczeniach z praktyki klinicznej pozwala jednak w większości przypadków opanować toksyczność i kontynuować leczenie.

Wprowadzone 1 stycznia 2021 roku zmiany w programie lekowym B.6 dotyczące leczenia niedrobnokomórkowego raka płuca pozwalają na stosowanie skutecznego leczenia u chorych z zaawansowanym nowotworem. Umożliwia ono nie tylko wydłużenie życia pacjentów, ale także u części chorych doprowadzenie do całkowitego wyleczenia nowotworu – mówi „Pulsowi Medycyny” prof. dr hab. n. med. Dariusz M. Kowalski, specjalista w zakresie onkologii klinicznej i radioterapii onkologicznej.

Styczeń 2021 r. przyniósł wiele zmian w programie lekowym B.6 dotyczącym leczenia w Polsce pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca (NDRP). Na liście refundacyjnej pojawiły się nowe terapie, co sprawiło, że postępowanie w tym nowotworze zbliżyło się do standardów europejskich. Jednak organizacja opieki onkologicznej nad tymi chorymi pozostawia wiele do życzenia — o czym mówią zaproszeni do udziału w debacie goście.

Do czwartego odcinka programu “Oblicza Medycyny”, realizowanego w ramach cyklu dotyczącego leczenia niedrobnokomórkowego raka płuca w programie lekowym B.6, zaproszenie przyjęli: dr hab. n. med. Ewa Kalinka, p.o. kierownika Kliniki Onkologii Instytut Centrum Zdrowia Matki Polki w Łodzi, oraz prof. dr hab. n. med. Paweł Krawczyk, kierownik Pracowni Immunologii i Genetyki Katedry i Kliniki Pneumonologii, Onkologii i Alergologii Uniwersytetu Medycznego w Lublinie.

„Podstawą Krajowej Sieci Onkologicznej jest proste założenie, że pacjent, niezależnie od miejsca zamieszkania, otrzyma opiekę onkologiczną opartą na jednakowych standardach diagnostyczno-terapeutycznych” — przypomniał wiceminister zdrowia Sławomir Gadomski, prezentując posłom dotychczasowe rezultaty i wnioski z pilotażu KSO.

„Diagnoza choroby nowotworowej u dziecka ma wpływ na funkcjonowanie całego systemu rodzinnego. A jednocześnie to, w jaki sposób poradzi sobie chore dziecko, jest ściśle uzależnione od funkcjonalności rodziny” — mówi psychoonkolog, dr hab. n. med. Marzena Samardakiewicz, prof. UM, która wyjaśnia, jak rozmawiać z dzieckiem chorym na raka i jego bliskimi.