Felieton

Kocham przyrodę i człowieka jako jej gospodarza. Ale raczej nie zaprzątam sobie głowy dylematem, czy uroczym zwierzątkom futerkowym ma się lepiej powodzić niż ich hodowcom. Losy czworonogów od wieków były przesądzone, a teraz na najwyższym szczeblu państwowym frymarczy się losem ludzi, którzy uczynili z tego sposób na życie i przeżycie.

U granic naszego uroczego zakątka świata, tradycyjnie jak co roku, czai się i zbiera nowe siły pospolita grypa. To paskudztwo trapi nas od starożytności. Jeszcze sto lat temu niesławna hiszpanka pozbawiła życia sto milionów ludzi. I co grosza, nie zniknęła po latach z pola rażenia. Laboratoria stoją w gotowości. Ale wszelkie przypomnienia i ostrzeżenia o jej skutkach nie robią większego wrażenia na naszych rodakach. Tylko co dwudziesty z nich gotów jest się zaszczepić. Inni wolą popisywać się ignorancją, która urasta z wolna do dobrego tonu. Huczne wesela i liczne pogrzebowe stypy, zatłoczone plaże morskie i szlaki górskie oraz wypady na krańce świata są dla nich zdrowotnym priorytetem. Problemem bywa, jak stamtąd wrócić. Ale to tylko szczegół.

Z apelem o „wszystkie ręce na pokład” zwrócił się Adam Niedzielski, przejmując stery po Łukaszu Szumowskim w Ministerstwie Zdrowia. To pierwszy od kilkunastu lat szef tego resortu, który nie jest lekarzem, ale menedżerem. Pewnie dlatego nie zauważył, że spracowane ręce lekarzy i pielęgniarek od dawien dawna szorują ten przysłowiowy pokład. Tanio i łatwo było oklaskiwać w mediach tych, którzy z narażeniem życia walczyli i zginęli z COVID-19.

W przeddzień Dnia Niepodległości, kultowy Uniwersytet Johnsa Hopkinsa w Baltimore poinformował, że w USA odnotowano już 2,7 mln przypadków zakażeń koronawirusem, a dzienne przyrosty biją wszelkie rekordy pandemii. Amerykanów zakochanych w barwnych paradach 4 lipca, sam Donald Trump zachęcał do unikania tłumów na ulicach i placach.

Można już iść na wesele i chrzciny, ale do lekarza wciąż nie! To absurd — skarżą się pacjenci. Nader często jedyną formą konsultacji, proponowaną przez przychodnie, pozostaje teleporada, mimo podstaw do osobistej wizyty w celu poddania się badaniu fizykalnemu.

I tak jak w finale kultowej „Seksmisji” - za pomocą dość ordynarnego hasła pozwolić wydostać się z Imperium Matriarchatu dwóm internowanym tam mężczyznom z powrotem za Ziemię. I nie dajmy sobie wmówić, że na jesieni będzie jeszcze gorzej. Ludzie zaczynają umierać nie z powodu COVID-19, ale z braku dostępu do świadczeń medycznych niezbędnych w walce z innymi chorobami. Odpowiedzią na chaos nie może być więcej chaosu.

Przed ponad pół wiekiem wśród moich dziecinnych igraszek królowała zabawa w wojnę. Podwórkowe drużyny walczyły ze sobą na niby na gruzach i ruinach, których jeszcze nie uprzątnięto. Kolejnej tak tragicznej wojny miało już nigdy nie być. Chociaż amerykańscy filmowcy prześcigali się w antycypacji, jakie oblicze będzie miał kolejny światowy konflikt. Osławione „Gwiezdne wojny” możemy sobie teraz schować między bajki. Ciekawe, kto zarobi wkrótce miliardy dolarów na filmie o wojnie z Coronavirusem?

Rozpoczynam drugą setkę moich felietonów na ostatniej stronie. Dziękuję łaskawemu losowi, redakcji i czytelnikom „PM”, że nikt w blasku reflektorów i kamer telewizyjnych jeszcze nie podarł żadnego z moich tekstów. A już sto razy miał okazję. Entuzjastów tej nowej mody publicznego okazywania poglądów zachęcam do posypania się brokatem. Wtedy wszelkiej maści lizusy zabłysną w mediach dubeltowo. Pychą i światłem od niej odbitym.

Gdzie ma pracować lekarz, a gdzie nie? Odpowiadam: gdzie tylko sobie zażyczy, gdzie go potrzebują i będą szanować. Znowu w publicystyce powraca dylemat łączenia stanowisk w publicznej ochronie zdrowia oraz w prywatnych szpitalach i pracowniach diagnostycznych.

Ekspresowa legislacja parlamentarna ostatnich lat ma już swoją legendę. Połowie Polaków taka narracja już na dobre się spodobała, a druga połowa wciąż pomstuje na ulicach, rozpala świece przed sądami w ich obronie i oskarża o deptanie demokracji. „Trzeciej” połowie, czyli wszelkim gremiom Unii Europejskiej tak już zakręcono w głowie, że powoli macha ona ręką nad nowym cudem nad Wisłą. Ale sejmowe pendolino od niedawna musi co nieco przyhamować na przystanku „Senat RP”.