Felieton

Projekt nowej ustawy o zawodach lekarskich przewiduje pozbawienie lekarzy dentystów możliwości zatrudniania innych lekarzy, nawet w celu szkolenia i dzielenia się wiedzą.

Wśród zawodów medycznych utrwaliło się naiwne przekonanie, że jeśli jakieś środowisko wywalczy sobie możliwość tworzenia samorządu, to automatycznie będzie mogło decydować o swoich losach, majętności i zasobności portfeli. Jednym słowem, będzie mogło rządzić się po swojemu. Chociaż na nie do końca swoim poletku.

Ustawa uskuteczniająca kontrolę NFZ nad ordynacją leków refundowanych z lutego tego roku wprowadziła sankcję umożliwiającą podwójne karanie lekarzy. W środowisku lekarskim, które od lat zabiega o uproszczenie ordynacji lekarskiej i o oderwanie jej od oznaczania poziomu refundacji, znów zawrzało. Chociaż ostatnio powiało nadzieją, bo rząd właśnie przygotował projekt ustawy, na mocy której ma zniknąć możliwość podwójnego karania lekarzy w związku z nieprawidłowościami przy wystawianiu recept.

Podobno wystawienie e-recepty trwa tyle samo, co wypisywanie tradycyjnej na komputerze. Owszem, ale to zależy, kto ją wystawia. Jeśli lekarz ma nowoczesną, systematycznie uaktualnianą aplikację gabinetową z gotowym podpisem elektronicznym, który i tak jest mu potrzebny do e-zwolnienia, wpisywanie e-recept nie stanowi problemu. Ale jeśli to jeden z wielu tysięcy lekarzy emerytów, którzy często ratują osierocone ze specjalistów placówki ochrony zdrowia, to sprawa nie wygląda już tak obiecująco.

Równo przed dziesięcioma laty odszedł jeden z najwybitniejszych współczesnych polskich lekarzy prof. Zbigniew Religa. U schyłku swego życia, jako minister zdrowia przekonywał, że tania medycyna nie istnieje. A poprawa kondycji zdrowotnej naszego społeczeństwa zależy od konsekwentnego zwiększania nakładów na ochronę zdrowia o ćwierć punktu procentowego co rok.

Włodarze z Miodowej doprawdy miód leją na moje serce, kiedy słyszę, jak kolejne zawody medyczne rwą się do wyręczania lekarzy, utrudzonych bieganiem z posady na posadę i zamykaniem interesu lekarza rodzinnego po szóstej wieczorem. Po farmaceutach i fizjoterapeutach, którzy gromko domagali się uprawnień udzielania porad pacjentom, do koszyka świadczeń gwarantowanych za chwilę ma trafić porada pielęgniarska, a NFZ zapłaci za nią świadczeniodawcom. Ile? Oby wycena tych porad nie uwłaczała ludzkiej godności.

Niewiedza to podobno wielki ciężar, ale ten, kto go dźwiga, często go nie czuje. Z kolei milczenie pokrywa zarówno wiedzę, jak i niewiedzę — jak mawiał Aleksander hr. Fredro. To, że chory ma wpływ na przebieg leczenia, wie każdy lekarz praktyk. Co więc bardziej zagraża współczesnemu zjadaczowi chleba: milczenie czy niewiedza?

Jako posiadaczowi dyplomu lekarskiego na ogół nie chce mi się tracić czasu na jałowe debaty, czy dwa razy dwa to cztery. A może pięć lub trzy? Bo po prostu wiem, że cztery. Ale już jako publicysta czasem muszę, a tym razem wręcz chcę być adwokatem tego sędziwego iloczynu.

Powikłania w medycynie to coś zgoła innego niż błędy w sztuce lekarskiej czy zaniedbania personelu medycznego i administracji szpitala w toku leczenia chorego. Ale w publicznym bełkocie ignorancji: pomylonych pojęć i definicji powikłania wciąż lądują we wspólnym kotle ze wszelkim bezeceństwem. Prawda objawiona w dzisiejszej Polsce coraz częściej ustępuje szemraniu ludu. Szczególnie wtedy, gdy to szemranie zapala światełko w głowach wyborców.

Medycyna, pomimo politycznych zawirowań, pozostaje wciąż marzeniem tysięcy maturzystów. Współczesnej młodzieży jakoś nie zniechęca niedostatek finansowania ze środków publicznych ani coraz dłuższe kolejki do zabiegów i operacji. Nie wspominając już o dziadowskim wynagrodzeniu po sześciu piekielnie pracowitych latach studiów. Oni twierdzą, że to sami naprawią. Ale prawdziwe ich dylematy rozpoczynają się dopiero po studiach.