Felieton

W murach narodowego areopagu przy 
ul. Wiejskiej toczy się zacięty bój 
o jakość w ochronie zdrowia. Choć to wiadomość z pozoru krzepiąca, obradom nagle zafundowano zawieszenie broni. Co gorsza, nie wiadomo, na jak długo. Nowe prawo miało ułatwiać zgłaszanie zdarzeń niepożądanych. Tymczasem srogie zapisy w projekcie ustawy wysadzają w powietrze popularną w wielu demokracjach ideę systemu no-fault.

Cykliczne protesty personelu medycznego mają już w naszym kraju swoją legendę. Co jakiś czas zmieniają się tylko akcenty tych samych wyświechtanych postulatów. A więc pieniądze, pieniądze i jeszcze raz forsa. Ale nie tylko.

Lekarz to wprawdzie nie saper, który myli się tylko raz, ale seria pomyłek niejednemu już połamała karierę. A ucieczka od naprawienia pacjentowi krzywdy zawsze naraża medyków na kompromitację.

Stagflacja, czyli recesja połączona z ogromną inflacją, właśnie chwyta nasze szpitale za gardło i na razie ani myśli popuścić swego morderczego uścisku. Rosnące stopy procentowe sprawiają, że zadłużenie placówek podniesie się jeszcze bardziej. Za chwilę okaże się, że największą zgryzotą dyrekcji szpitali jest utrzymanie temperatury w pomieszczeniach dla chorych na poziomie 22 st. C.

Osobowość telewizyjna i kardiochirurg dr Mehmet Öz — znany również na całym świecie jako dr Oz — ogłosił swoją kandydaturę do Kongresu USA ze stanu Pensylwania. Decyzję o kandydowaniu podjął Öz rzekomo w związku z wysiłkami rządu Stanów Zjednoczonych w walce z pandemią. Jak powiedział, pandemia przekonała go, że kiedy miesza się politykę z medycyną, zamiast rozwiązań otrzymuje się tylko politykę.

Dyrekcja szpitala w Środzie Wielkopolskiej zamiast dotychczasowych 22 tys. zł zapłaci za energię elektryczną blisko 90 tys. zł. Granda polega na tym, że spółka Skarbu Państwa, jako dostawca tej energii, winduje swoją marżę do niebotycznych rozmiarów wobec jednostki budżetowej.

Wichry wojny na Ukrainie zmiotły gdzieś omikrona z naszego pola widzenia. Choć to nie tyle nowe warianty SARS-CoV-2 są groźne, ile niefrasobliwe zachowania ludzi, którzy nie przestrzegają zasad epidemicznych. Przecież wirus sam w sobie to martwa cząsteczka, która nie może zakażać, dopóki nie trafi do organizmu.

Wojna i pokój, niczym dwa małżeństwa, mieszkają obok siebie w tej samej klatce schodowej. Awantury są z pozoru domeną tylko jednego z nich. Dopóki sąsiedzi zamiast tradycyjnego dzwonka nie próbują dobijać się do drzwi rakietami balistycznymi.

Rząd podarował nam trochę luksusu. Do ochrony pozostają nam teraz tylko maseczki i skrócona izolacja. Pal diabli, że jeszcze w lutym o covida „rozbijały się” trzy tupolewy dziennie. Omikron okazał się prezentem.

Trudno odmówić racji wykształconym ludziom, którzy mają dosyć dziadowskich wynagrodzeń i poniewierania przez zadufanych technokratów na usługach bynajmniej nie poczciwego Hipokratesa.

Pandemia na dobre zagościła we wszystkich zakamarkach naszej codzienności. Zamknęliśmy oczy, zasłonili uszy, a odsłoniwszy usta i nosy udajemy, że przechytrzymy omikrona.