Felieton

Po względnej stabilizacji kadr lekarskich znów pojawił się popyt na ich pracę i życie za granicą. Falę lekarskiej emigracji po akcesji do Unii Europejskiej zatrzymała w latach 2006-2007 roztropna decyzja o wzroście wynagrodzeń w tym zawodzie. Dziś gotowość do wyjazdów powraca, co potwierdza Naczelna Izba Lekarska, która wydaje lekarzom potwierdzenie uznania kwalifikacji zawodowych, umożliwiających podjęcie pracy w krajach UE.

„Fałszywa pandemia” to nowe graffiti na setkach wiejskich przystanków autobusowych przy drogach Polski powiatowej, które oznajmia, iż za pandemią stoi podobno jakiś wszechwładny Książę Ciemności. Ponad połowa naszych rodaków nie zdaje sobie sprawy, że sam fakt podwójnego wyszczepienia, a nawet wyzdrowienia nie jest gwarantem rozpowszechniania wirusa.

Mija rok, odkąd ujawniono w Polsce pierwsze zachorowanie z powodu koronawirusa. Społeczeństwo w swojej masie krytycznej zareagowało wówczas całkiem racjonalnie. Czyli tak jak w mobilizacji przed atakiem militarnym. Ze sklepów znikały masowo: cukier, mąka, makaron i papier toaletowy. Przerażeni ludzie pochowali się w domach, chociaż właśnie do życia budziła się wiosna, która sprzyja spacerom i sąsiedzkim pogawędkom.

W marcu jak w garncu. Tym razem ludowe porzekadło będzie nam się kojarzyło nie tylko z kapryśnym klimatem, ale też z apogeum trzeciej fali pandemii. Przynajmniej tak zapowiada minister zdrowia. I niemal w tym samym momencie twierdzi, że „trzeba powoli wychodzić i akceptować pewne ryzyka, które są związane z luzowaniem”, w tym te dotyczące powrotu uczniów do szkół. Skąd ten optymizm, kiedy już wiadomo, że mutacja brytyjska wirusa rozmnaża się łatwiej i rozprzestrzenia szybciej?

Liczba lekarzy w Polsce należy do najmniejszych w Europie. Od otwarcia granic unijnych, 12-15 tys. najlepiej zapowiadających się specjalistów zainstalowało na Zachodzie już na dobre swoje kariery i rodziny. Dzieci im w międzyczasie urosły, a oni sami przekonują, że do kraju powrócą. Ale dopiero na emeryturę, wypracowaną w Irlandii lub Holandii.

Pandemia staje się powoli towarzyszką doli lub niedoli. W zależności od ogólnego kontekstu, obfitych opadów śniegu czy spóźnionego refleksu sędziów Trybunału Konstytucyjnego. Stała się więc idealnym listkiem figowym dla przykrycia wstydliwych obszarów władania.

Na początek nowego roku pandemicznego upraszam się o odrobinę powagi. Kampania medialna coraz częściej ośmiesza dobrodziejstwo szczepień. Kolejni notable, po przyjęciu zastrzyku, triumfalnie wstają i gromko oznajmiają przed kamerą, że „nic nie bolało”. Przekaz to iście karnawałowy, ale dla przedszkolaków.

Podobno w Wigilię Bożego Narodzenia nawet zwierzęta mówią ludzkim głosem. Chociaż praktyka dowodzi, że coraz częściej bywa wprost przeciwnie. Nasi rodacy uwielbiają warczeć na siebie i zderzać się porożem, krzyczeć zamiast w zaciszu przekonywać się wzajemnie, zamieniać rozumne ryzyko na instynkt.

Podobno dzień po dniu, niemal od dekady jesteśmy coraz bliżej prawdy. Ale prawda niejedno ma imię. Manipulacja statystykami i epidemiologiczną terminologią wręcz kwitnie. Właściwie nie wiemy, kto gromadzi dane o zachorowaniach, a kto je potem ogłasza. Różnice opinii ekspertów są widoczne gołym okiem. Liczba zgonów jest niewspółmierna do zakażeń. 60 proc. pozytywnych wyników testów na obecność wirusa zwala z nóg. Europa szykuje się na obostrzenia również w nadchodzącej zimie. Austria już wprowadziła narodową kwarantannę i planuje masowo testować obywateli, by mieć „w miarę bezpieczne święta”.

Coś mi się zdaje, że na razie ostro przegrywamy tę walkę z pandemią. I to nie do przerwy, ale już w drugiej odsłonie tego nierównego meczu. A dlaczego? Bo nasza człowiecza drużyna, rozsiana po całym świecie, po prostu się nie lubi. A przeciwnik się ciągle mutuje i dozbroił się w jeszcze większą wirulencję.

Myślę, że kiedyś nasze prawnuki, zamiast dotychczasowej feralnej trzynastki — synonimu pecha, będą wystrzegać się dwóch złączonych ku sobie dwudziestek (2020).