Felieton

Wichry wojny na Ukrainie zmiotły gdzieś omikrona z naszego pola widzenia. Choć to nie tyle nowe warianty SARS-CoV-2 są groźne, ile niefrasobliwe zachowania ludzi, którzy nie przestrzegają zasad epidemicznych. Przecież wirus sam w sobie to martwa cząsteczka, która nie może zakażać, dopóki nie trafi do organizmu.

Wojna i pokój, niczym dwa małżeństwa, mieszkają obok siebie w tej samej klatce schodowej. Awantury są z pozoru domeną tylko jednego z nich. Dopóki sąsiedzi zamiast tradycyjnego dzwonka nie próbują dobijać się do drzwi rakietami balistycznymi.

Rząd podarował nam trochę luksusu. Do ochrony pozostają nam teraz tylko maseczki i skrócona izolacja. Pal diabli, że jeszcze w lutym o covida „rozbijały się” trzy tupolewy dziennie. Omikron okazał się prezentem.

Trudno odmówić racji wykształconym ludziom, którzy mają dosyć dziadowskich wynagrodzeń i poniewierania przez zadufanych technokratów na usługach bynajmniej nie poczciwego Hipokratesa.

Pandemia na dobre zagościła we wszystkich zakamarkach naszej codzienności. Zamknęliśmy oczy, zasłonili uszy, a odsłoniwszy usta i nosy udajemy, że przechytrzymy omikrona.

Co miesiąc obiecuję sobie solennie, że zamiast warczeć z tej ostatniej strony, obwieszczę światu, że wreszcie rząd zrobił coś dobrego dla lekarzy. Jestem cierpliwy i wyrozumiały, bo niejedno słyszałem i widziałem, ale z wolna tracę nadzieję, że taki miesiąc kiedyś nadejdzie.

Im bliżej piątej fali, tym mocniej wzmaga się polaryzacja między zaszczepionymi a kontestatorami, oblekającymi się w szaty obrońców wolności. Niestety, to szaleństwo ma konotacje ogólnoświatowe.

Nie matura, lecz chęć szczera zrobi z ciebie oficera. Oficera może owszem, ale nawet z maturzysty nie da się chybcikiem ulepić lekarza. To powiedzenie doskonale obrazuje dobór kadr do komunistycznej elity w pierwszym okresie istnienia Polski Ludowej.

Niedawno przekonywałem, że medycyna nie znosi politykierstwa. Ale również kłamstwa i ściemy.

W samym środku czwartej fali dostojne grono lekarskich magnificencji zdetonowało niewypał. Choć to figura retoryczna, w jednym zdaniu oddaje stan naszych wzajemnych relacji.

Życie ludzkie jest świętością. Ta oczywistość jest często zawłaszczana przez różnego autoramentu czarodziejów mas. Mają ją na ustach i sztandarach rycerze frontu antyaborcyjnego i apologeci uporczywych terapii.

„Nie chcemy narażać pacjentów, ale też nie chcemy być zakładnikami systemu” — mówią medycy. Ich białe miasteczka mają już swoją legendę. Przypominają czy to bitewne namioty wezyrów, czy to zadaszenia wykorzystywane podczas poprawin, które nowożeńcy organizują po weselach. I to wszystko w samym środku stolicy, w uroczej otulinie Królewskich Łazienek i wytwornej dzielnicy rządowej.

Wpływanie na zdrowie jest procesem długofalowym i wymaga aktywnej polityki społecznej. W Polsce uprawia się ją na poziomie centralnym, regionalnym oraz lokalnym. Polityka to nie jest sztuka zdobywania władzy, lecz umiejętność rządzenia państwem dla osiągnięcia celu, jakim jest dobro wspólne.

Kolejny lockdown już czeka w blokach startowych. Już się wydawało, że pandemia przegra ze zdrowym rozsądkiem cywilizowanych społeczeństw. Nic podobnego! Okazuje się, że naszego życia nie można powierzyć mistyfikatorom, kłamcom, mistrzom pedagogiki głupoty i sztukatorom.

Koronawirus dotychczas dopadł w Polsce blisko trzy miliony ludzi i zabrał już 75 tys. istnień. W czerwcu liczba wykonanych szczepień nie powalała z nóg. Ale to nie znaczy, że na naszej dumnej mapie nie ma bladych plam.