Felieton

Kampania wyborcza się skończyła, a wraz z nią obietnice i ustalenia. Teraz szalenie ważne będzie odbudowanie pewnego poziomu spójności społecznej. Czyli podanie sobie ręki i głębokie spojrzenie w oczy adwersarza. Niekoniecznie przez chwilę na rytualny znak pokoju. Chodzi o to, by dominującym wzorcem nie była już wojna domowa. I żeby ludzie zrozumieli, że mimo wszystkich dzielących ich różnic, muszą żyć razem.

Zdaniem wicemarszałka Ryszarda Terleckiego, polska służba zdrowia uchodzi za jedną z najlepszych w Europie. Cóż, oklaski tutaj mile widziane. Ja zaś twierdzę, że nie podobna komentować niemądrych tez, nawet w naiwności, że ich protagoniści uczynią nasze życie mniej dokuczliwym.

Im bliżej do kolejnych igrzysk, tym mniej dyskusji o brakach leków w aptekach. Lekowe niedobory dotyczą nie tylko chińskich substancji, ale również wielu innowacyjnych leków na listach refundacyjnych. Bo po prostu nie starcza pieniędzy, aby je sfinansować.

Cyfryzacja w ochronie zdrowia jest konieczna i nieunikniona. Osobiście uważam ją za przełom w prowadzeniu wizyty i współpracy z pacjentem, a więc zapewnieniu ciągłości leczenia. I tu pojawia się poważna obawa.

Tradycyjne już Forum Ochrony Zdrowia w Krynicy to, mówiąc z przekąsem, takie polskie Davos, czyli niezwykle wdzięczny temat do krytyki. W dzisiejszych czasach, gdy słowo „elita” wywołuje raczej grymas niesmaku niż akceptacji, Davos może urastać do rangi pewnego symbolu odchodzącego świata. Przekonamy się, czy Krynica również podzieli kiedyś los jej szwajcarskiego krewniaka.

Medycyna oparta na faktach (EBM) kojarzy się ze skrupulatnym, precyzyjnym i roztropnym wykorzystaniem najlepszych dostępnych naukowych dowodów skuteczności i bezpieczeństwa w postępowaniu klinicznym. Co z tej zawiłej definicji wynika dla zwykłego zjadacza polskiego chleba?

Projekt nowej ustawy o zawodach lekarskich przewiduje pozbawienie lekarzy dentystów możliwości zatrudniania innych lekarzy, nawet w celu szkolenia i dzielenia się wiedzą.

Wśród zawodów medycznych utrwaliło się naiwne przekonanie, że jeśli jakieś środowisko wywalczy sobie możliwość tworzenia samorządu, to automatycznie będzie mogło decydować o swoich losach, majętności i zasobności portfeli. Jednym słowem, będzie mogło rządzić się po swojemu. Chociaż na nie do końca swoim poletku.

Ustawa uskuteczniająca kontrolę NFZ nad ordynacją leków refundowanych z lutego tego roku wprowadziła sankcję umożliwiającą podwójne karanie lekarzy. W środowisku lekarskim, które od lat zabiega o uproszczenie ordynacji lekarskiej i o oderwanie jej od oznaczania poziomu refundacji, znów zawrzało. Chociaż ostatnio powiało nadzieją, bo rząd właśnie przygotował projekt ustawy, na mocy której ma zniknąć możliwość podwójnego karania lekarzy w związku z nieprawidłowościami przy wystawianiu recept.

Podobno wystawienie e-recepty trwa tyle samo, co wypisywanie tradycyjnej na komputerze. Owszem, ale to zależy, kto ją wystawia. Jeśli lekarz ma nowoczesną, systematycznie uaktualnianą aplikację gabinetową z gotowym podpisem elektronicznym, który i tak jest mu potrzebny do e-zwolnienia, wpisywanie e-recept nie stanowi problemu. Ale jeśli to jeden z wielu tysięcy lekarzy emerytów, którzy często ratują osierocone ze specjalistów placówki ochrony zdrowia, to sprawa nie wygląda już tak obiecująco.

Równo przed dziesięcioma laty odszedł jeden z najwybitniejszych współczesnych polskich lekarzy prof. Zbigniew Religa. U schyłku swego życia, jako minister zdrowia przekonywał, że tania medycyna nie istnieje. A poprawa kondycji zdrowotnej naszego społeczeństwa zależy od konsekwentnego zwiększania nakładów na ochronę zdrowia o ćwierć punktu procentowego co rok.

Włodarze z Miodowej doprawdy miód leją na moje serce, kiedy słyszę, jak kolejne zawody medyczne rwą się do wyręczania lekarzy, utrudzonych bieganiem z posady na posadę i zamykaniem interesu lekarza rodzinnego po szóstej wieczorem. Po farmaceutach i fizjoterapeutach, którzy gromko domagali się uprawnień udzielania porad pacjentom, do koszyka świadczeń gwarantowanych za chwilę ma trafić porada pielęgniarska, a NFZ zapłaci za nią świadczeniodawcom. Ile? Oby wycena tych porad nie uwłaczała ludzkiej godności.

Niewiedza to podobno wielki ciężar, ale ten, kto go dźwiga, często go nie czuje. Z kolei milczenie pokrywa zarówno wiedzę, jak i niewiedzę — jak mawiał Aleksander hr. Fredro. To, że chory ma wpływ na przebieg leczenia, wie każdy lekarz praktyk. Co więc bardziej zagraża współczesnemu zjadaczowi chleba: milczenie czy niewiedza?