Felieton

Z apelem o „wszystkie ręce na pokład” zwrócił się Adam Niedzielski, przejmując stery po Łukaszu Szumowskim w Ministerstwie Zdrowia. To pierwszy od kilkunastu lat szef tego resortu, który nie jest lekarzem, ale menedżerem. Pewnie dlatego nie zauważył, że spracowane ręce lekarzy i pielęgniarek od dawien dawna szorują ten przysłowiowy pokład. Tanio i łatwo było oklaskiwać w mediach tych, którzy z narażeniem życia walczyli i zginęli z COVID-19.

W przeddzień Dnia Niepodległości, kultowy Uniwersytet Johnsa Hopkinsa w Baltimore poinformował, że w USA odnotowano już 2,7 mln przypadków zakażeń koronawirusem, a dzienne przyrosty biją wszelkie rekordy pandemii. Amerykanów zakochanych w barwnych paradach 4 lipca, sam Donald Trump zachęcał do unikania tłumów na ulicach i placach.

Można już iść na wesele i chrzciny, ale do lekarza wciąż nie! To absurd — skarżą się pacjenci. Nader często jedyną formą konsultacji, proponowaną przez przychodnie, pozostaje teleporada, mimo podstaw do osobistej wizyty w celu poddania się badaniu fizykalnemu.

I tak jak w finale kultowej „Seksmisji” - za pomocą dość ordynarnego hasła pozwolić wydostać się z Imperium Matriarchatu dwóm internowanym tam mężczyznom z powrotem za Ziemię. I nie dajmy sobie wmówić, że na jesieni będzie jeszcze gorzej. Ludzie zaczynają umierać nie z powodu COVID-19, ale z braku dostępu do świadczeń medycznych niezbędnych w walce z innymi chorobami. Odpowiedzią na chaos nie może być więcej chaosu.

Przed ponad pół wiekiem wśród moich dziecinnych igraszek królowała zabawa w wojnę. Podwórkowe drużyny walczyły ze sobą na niby na gruzach i ruinach, których jeszcze nie uprzątnięto. Kolejnej tak tragicznej wojny miało już nigdy nie być. Chociaż amerykańscy filmowcy prześcigali się w antycypacji, jakie oblicze będzie miał kolejny światowy konflikt. Osławione „Gwiezdne wojny” możemy sobie teraz schować między bajki. Ciekawe, kto zarobi wkrótce miliardy dolarów na filmie o wojnie z Coronavirusem?

Rozpoczynam drugą setkę moich felietonów na ostatniej stronie. Dziękuję łaskawemu losowi, redakcji i czytelnikom „PM”, że nikt w blasku reflektorów i kamer telewizyjnych jeszcze nie podarł żadnego z moich tekstów. A już sto razy miał okazję. Entuzjastów tej nowej mody publicznego okazywania poglądów zachęcam do posypania się brokatem. Wtedy wszelkiej maści lizusy zabłysną w mediach dubeltowo. Pychą i światłem od niej odbitym.

Gdzie ma pracować lekarz, a gdzie nie? Odpowiadam: gdzie tylko sobie zażyczy, gdzie go potrzebują i będą szanować. Znowu w publicystyce powraca dylemat łączenia stanowisk w publicznej ochronie zdrowia oraz w prywatnych szpitalach i pracowniach diagnostycznych.

Ekspresowa legislacja parlamentarna ostatnich lat ma już swoją legendę. Połowie Polaków taka narracja już na dobre się spodobała, a druga połowa wciąż pomstuje na ulicach, rozpala świece przed sądami w ich obronie i oskarża o deptanie demokracji. „Trzeciej” połowie, czyli wszelkim gremiom Unii Europejskiej tak już zakręcono w głowie, że powoli macha ona ręką nad nowym cudem nad Wisłą. Ale sejmowe pendolino od niedawna musi co nieco przyhamować na przystanku „Senat RP”.

Normalność dzień po dniu jest odwiecznym pragnieniem ludzi. Warto więc pamiętać, że obsesyjne nawoływanie kogokolwiek do bycia normalnym oznacza zarazem piętnowanie tych, których uważa się za nienormalnych. Normalność bowiem nie istnieje bez nienormalności. Mówiąc o tym, że tylko jedna opcja polityczna zapewni nam normalność, premier Morawiecki w swoim exposé równocześnie wskazał palcem dewiantów i nienormalnych, dla których w Polsce może z czasem zabraknąć miejsca.

Kampania wyborcza się skończyła, a wraz z nią obietnice i ustalenia. Teraz szalenie ważne będzie odbudowanie pewnego poziomu spójności społecznej. Czyli podanie sobie ręki i głębokie spojrzenie w oczy adwersarza. Niekoniecznie przez chwilę na rytualny znak pokoju. Chodzi o to, by dominującym wzorcem nie była już wojna domowa. I żeby ludzie zrozumieli, że mimo wszystkich dzielących ich różnic, muszą żyć razem.

Zdaniem wicemarszałka Ryszarda Terleckiego, polska służba zdrowia uchodzi za jedną z najlepszych w Europie. Cóż, oklaski tutaj mile widziane. Ja zaś twierdzę, że nie podobna komentować niemądrych tez, nawet w naiwności, że ich protagoniści uczynią nasze życie mniej dokuczliwym.

Im bliżej do kolejnych igrzysk, tym mniej dyskusji o brakach leków w aptekach. Lekowe niedobory dotyczą nie tylko chińskich substancji, ale również wielu innowacyjnych leków na listach refundacyjnych. Bo po prostu nie starcza pieniędzy, aby je sfinansować.

Cyfryzacja w ochronie zdrowia jest konieczna i nieunikniona. Osobiście uważam ją za przełom w prowadzeniu wizyty i współpracy z pacjentem, a więc zapewnieniu ciągłości leczenia. I tu pojawia się poważna obawa.