„Wytyczne Światowej Inicjatywy Zwalczania POChP (GOLD) na rok 2021, oprócz intensyfikacji terapii tych chorych, rekomendują możliwość deeskalacji leczenia w przypadkach, gdy dotychczas stosowane nie przynosi efektów lub powoduje działania niepożądane” — wskazuje prof. dr hab. n. med. Andrzej Fal. Rozmawiamy z nim o warunkach skutecznego kontrolowania POChP, nowoczesnych preparatach wziewnych oraz problemach terapeutycznych w okresie pandemii.

Kaszel to jeden z najpowszechniejszych objawów, z którym pacjenci zgłaszają się do lekarzy rodzinnych. Zanim dobierze się odpowiednią metodę leczenia, należy najpierw ustalić jego przyczynę. Na co trzeba zwracać szczególną uwagę w diagnozowaniu kaszlu i leczeniu przyczynowym, rozmawiamy z prof. dr. hab. n. med. Andrzejem Falem, kierownikiem Kliniki Alergologii, Chorób Płuc i Chorób Wewnętrznych CSK MSWiA.

Obturacyjny bezdech senny (OBS) jest powodem odległych powikłań w postaci nadciśnienia tętniczego, udarów mózgu, zawałów serca oraz innych schorzeń związanych z układem sercowo-naczyniowym. OBS wpływa także na jakość życia, powodując u danej osoby zmęczenie, rozdrażnienie, niekiedy depresję. O możliwościach rozpoznawania tego schorzenia rozmawiamy z dr. n. med. Pawłem Nastałkiem.

12 kwietnia 2006 r. po raz pierwszy zarejestrowano w Unii Europejskiej lek biologiczny biorównoważny. W ciągu 15 lat udało się opracować i wprowadzić wiele terapii wykorzystujących leki biologiczne biorównoważne. Dzięki redukcji kosztów leczenia poszerzył się dostęp do terapii biologicznych także w Polsce. Najważniejsze jest jednak, że terapie te odmieniły życie pacjentów cierpiących na ciężkie postaci chorób przewlekłych, takich jak reumatoidalne zapalenie stawów, łuszczyca, choroba Leśniowskiego - Crohna, schyłkowa niewydolność nerek, choroby nowotworowe (m.in. chłoniaki nieziarniczne). Przywrócenie sprawności pozwoliło chorym na ponowną aktywność społeczną i zawodową. Odzyskali oni nie tylko zdrowie fizyczne, ale także psychiczne.

Badania KEYNOTE-189 oraz KEYNOTE-407 potwierdziły skuteczność pembrolizumabu u chorych w IV stopniu zaawansowania niedrobnokomórkowego raka płuca. Ich wyniki dowiodły także, że terapia z wykorzystaniem pembrolizumabu, zarówno w monoterapii, jak i w skojarzeniu z chemioterapią, charakteryzuje się wysokim stopniem bezpieczeństwa, a chorzy podczas leczenia mogą utrzymać wysoką jakość życia – przekonuje w rozmowie z „Pulsem Medycyny” dr hab. n. med. Ewa Kalinka, internista i specjalista z dziedziny onkologii.

Wydłużona ścieżka diagnostyczna i brak wykonania odpowiednich badań predykcyjnych powodują, że wciąż wielu pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca nie otrzymuje optymalnej metody leczenia. O najważniejszych problemach związanych z pracą patomorfologa i torakochirurga rozmawiamy z prof. dr hab. n. med. Renatą Langfort oraz dr. hab. n. med. Sławomirem Gąsiorowskim.

W wyborze optymalnej ścieżki leczenia zasadniczą rolę odgrywa prawidłowo postawione rozpoznanie niedrobnokomórkowego raka płuca. Dziś jego uzyskanie jest oparte już nie tylko na wykonaniu badań obrazowych i biopsji, ale także na przeprowadzeniu pogłębionej diagnostyki patomorfologicznej i genetycznej. O wyzwaniach związanych z rozpoznawaniem niedrobnokomórkowego raka płuca rozmawiamy z prof. dr hab. n. med. Joanną Chorostowską-Wynimko, specjalistą z dziedziny patomorfologii.

Pandemia COVID-19 przeorganizowała pracę wszystkich placówek medycznych. Ciągle zmieniająca się sytuacja w szpitalach utrudniła leczenie wielu chorym przewlekle, zwłaszcza zakażonych koronawirusem. W szczególnie trudnym położeniu znaleźli się pacjenci onkologiczni. „U chorujących na niedrobnokomórkowego raka płuca przebieg COVID-19 jest zazwyczaj skąpoobjawowy lub bezobjawowy. Terapia przeciwnowotworowa nie wpływa negatywnie na rokowania pacjenta i powinna być kontynuowana po ustąpieniu zakażenia SARS-CoV-2” — mówi onkolog kliniczny dr n. med. Tomasz Jankowski. W rozmowie przytacza przypadek pacjenta, który zachorował na COVID-19 w trakcie terapii pemrolizumabem.

Terapia adjuwantowa i neoadjuwantowa poprawiają rokowania pacjentów chorych na czerniaka w III stopniu zaawansowania. Ich stosowanie zwiększa w sposób znaczący odsetek trwałych wyleczeń, wydłuża także czas do progresji choroby. Wprowadzone w styczniu zmiany w programie lekowym udostępniły wreszcie te terapie chorym, a leczenie uzupełniające stało się standardem postępowania w czerniaku także w Polsce.

Immunoterapia i leczenie celowane, stosowane u chorych na zaawansowanego, nieoperacyjnego i przerzutowego czerniaka, mogą wiązać się z różnymi działaniami niepożądanymi. Zarządzanie terapią oparte na doświadczeniach z praktyki klinicznej pozwala jednak w większości przypadków opanować toksyczność i kontynuować leczenie.

Wprowadzone 1 stycznia 2021 roku zmiany w programie lekowym B.6 dotyczące leczenia niedrobnokomórkowego raka płuca pozwalają na stosowanie skutecznego leczenia u chorych z zaawansowanym nowotworem. Umożliwia ono nie tylko wydłużenie życia pacjentów, ale także u części chorych doprowadzenie do całkowitego wyleczenia nowotworu – mówi „Pulsowi Medycyny” prof. dr hab. n. med. Dariusz M. Kowalski, specjalista w zakresie onkologii klinicznej i radioterapii onkologicznej.

Styczeń 2021 r. przyniósł wiele zmian w programie lekowym B.6 dotyczącym leczenia w Polsce pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca (NDRP). Na liście refundacyjnej pojawiły się nowe terapie, co sprawiło, że postępowanie w tym nowotworze zbliżyło się do standardów europejskich. Jednak organizacja opieki onkologicznej nad tymi chorymi pozostawia wiele do życzenia — o czym mówią zaproszeni do udziału w debacie goście.

Do czwartego odcinka programu “Oblicza Medycyny”, realizowanego w ramach cyklu dotyczącego leczenia niedrobnokomórkowego raka płuca w programie lekowym B.6, zaproszenie przyjęli: dr hab. n. med. Ewa Kalinka, p.o. kierownika Kliniki Onkologii Instytut Centrum Zdrowia Matki Polki w Łodzi, oraz prof. dr hab. n. med. Paweł Krawczyk, kierownik Pracowni Immunologii i Genetyki Katedry i Kliniki Pneumonologii, Onkologii i Alergologii Uniwersytetu Medycznego w Lublinie.

„My traktujemy leczenie biologiczne jakby było nowością i luksusem, tymczasem najstarsze leki z tej grupy, inhibitory TNF-alfa, są stosowane już od ponad dwudziestu lat i otrzymało je prawdopodobnie przynajmniej kilkadziesiąt milionów pacjentów na świecie. A my cały czas udajemy, że to jest niezwykle nowoczesna metoda i dlatego akceptujemy utrudnienia w dostępie do tego leczenia” — ocenia prof. dr hab. n. med. Lidia Rudnicka, pytana o największe wyzwania związane z leczeniem chorych na łuszczycę.

Leczenie chorych na zaawansowanego raka jelita grubego, w świetle wyników najnowszych badań klinicznych, powinno być ukierunkowane na określone mutacje genetyczne. W Polsce pacjenci z tym nowotworem, w ramach programu lekowego, najczęściej otrzymują chemioterapię.